Goodbye Swaziland

Maandag 14 t/m Dinsdag 22 April

Deze week kon ik in verband met Pasen maar 3 dagen naar mijn NCP toe. Maandag was de leerkracht te laat, dinsdag kwam ze pas opdagen nadat ik al weg was omdat ze een scholingsdag had en woensdag (mijn laatste dag op de NCP) was ze wel gewoon op tijd. Wat was het moeilijk om afscheid te nemen van de kinderen en wat zal ik ze gaan missen. Van de donaties heb ik wat speelgoed voor de kinderen gekocht, wat waren ze er blij mee! Knuffels, grote speelgoedauto's, maar ook waterballonnen. Een andere vrijwilliger had ballonnen meegenomen, de kinderen gingen uit hun dak. Heerlijk om ze zo enthousiast te zien.

Terugblikkend op mijn tijd in de NCP.. Het was niet het vrijwilligerswerk waarvan ik dacht dat ik het hier zou gaan doen. Dat was in eerste instantie erg jammer, maar ik wilde ook niet de vrijwilliger zijn die halverwege zou stoppen. Als ik terug denk aan mijn eerste dagen op mijn NCP, het leek allemaal rommelig, onprofessioneel, zoveel dingen zouden anders (wellicht beter) kunnen. Opzich klopt de eerste indruk nog steeds, maar ik kan het nu in een breder perspectief plaatsen.

All Out Africa is pas 5 jaar geleden begonnen met het opstarten van NCPs. Een van de NCPs was 5 jaar geleden bijvoorbeeld een 'school' in de open lucht onder een grote boom. Alle kinderen kwamen daar 's ochtends naar toe om samen te eten en ze zongen en speelden dan wat. Op die plek hebben vrijwilligers een school gebouwd en nu is de locatie veranderd van een plek waar kinderen vooral opgevangen werden in een plek waar kinderen nu engelse les krijgen. Zo heeft elke NCP zijn eigen verhaal. Sommige NCPs bestonden al, maar werken nu samen met All Out Africa. De NCPs zijn nog volop in ontwikkeling, maar als ik zie waar ze vandaan komen en waar ze nu al zijn, hebben ze grote sprongen gemaakt. Er is een jaarprogramma met doelen wat de kinderen moeten kunnen aan het einde van het jaar, de leerkrachten krijgen elk jaar een cursusdag van een bevoegde leerkracht, elke NCP heeft bijna wekelijks sportdag, ze hebben een zwemprogramma opgezet, er zijn sponsorprogramma's om kinderen naar de hogere school te laten gaan, etc.

Het is zo speciaal omdat het alleen scholen zijn voor kwetsbare kinderen, die of ouders hebben die ziek zijn, nog maar één ouder hebben of bij hun grootouders wonen. Als ik kijk naar mijn NCP was er een jongetje dat zijn vader vorige maand heeft verloren, een broertje en zusje die vorig jaar september hun moeder hebben verloren, een kind dat niet gewild is door de stiefmoeder en vader en nu bij de leerkracht woont.. elk kind heeft zijn eigen verhaal hier. In het begin maakte ik me zorgen om het lichamelijk contact met de kinderen en het hechtingsproces, maar doordat er een basis is in de vorm van een eigen lokale leerkracht is het vooral heel fijn voor ze dat er vrijwilligers zijn die ze wat aandacht geven, zolang je niet de hele tijd met één kind loopt te sjouwen.

Oh, wat ga ik ze missen! Mlangeni, waarmee ik dagelijks hele gesprekken voerde, hij in SiSwati, ik bevestigend antwoordend met gebaren en in het engels. Hij lachend en gebarend om vervolgens zijn verhaal verder te vervolgen in het SiSwati. Ik geloof echt dat we elkaar een groot deel van de tijd nog begrepen ook (en soms snapte ik geen hout van wat hij zei), de rest van de kinderen keek hem soms verbaasd aan, haha! Zinhle, een meisje van 4, de charmeur van de groep. Altijd vrolijk en altijd op zoek naar aandacht. Lachend als ik weer eens riep 'not you again!'. En dan nog Bahle, het broertje van Vuyisile, een jongetje van 3. In de eerste weken teruggetrokken en vaak moe, maar na het ziekenhuisbezoek steeds levendiger. Hij zocht zelf nooit de vrijwilligers op maar ging vooral zijn eigen weg. Mijn mooiste moment met hem was op mijn laatste dag. Als de kinderen rond half 11 gaan ontbijten is het altijd rennen en kijken wie er naast een van de vrijwilligers kan gaan zitten. Vaak zijn het dezelfde kinderen die het doen. Dit keer had Bahle als eerste zijn ontbijt opgehaald en ik zie hem achteromkijkend, half struikelend aan komen rennen om vervolgens naast mij neer te ploffen. Bahle, die in het begin verlegen zijn handen voor zijn ogen sloeg elke keer als iemand tegen hem praatte. Vervolgens heeft hij zwijgend zijn ontbijt naast mij zitten opeten, wel zijn plekje verdedigend. Dan nog Seluleko die altijd naar me knipoogte sinds het moment dat ik dat een keer bij hem had gedaan. Zwile, Phiwa, Syancoba, Sipho, Siposelhu, Mayibongwe, Mukelo, Melusi, Lwazi, Vuyisile, Zinhle, Mphilo, Nokwanda, Simphiwe, Gugu, allemaal hadden ze iets speciaals, maar als ik begin met omschrijven wordt deze blog wel erg lang. Heel simpel gezegd.. ik ga de kinderen, de leerkracht en de kookvrouwen echt missen!

De rest van de week was ik vrij. Donderdag heb ik paardgereden in een nationaal park in Swaziland, zijn we uit lunchen geweest en vroeg een staflid ons om naar de lokale pub te komen waar ik 2 weken geleden voor het eerst was geweest. Ik heb weer een heerlijke avond gehad, veel gepraat met locals en onwijs gelachen. Misschien achteraf niet zo'n slim idee om de nieuwe groep als eerste daarheen te brengen, de meeste meiden voelden zich er niet helemaal veilig, een te grote cultuurshock. Zo hebben een aantal meiden me een paar keer 'gered' van een van de swazimannen, terwijl ik gewoon een normaal gesprek voerde. Swazimannen kunnen heel vervelend zijn, maar als je weet hoe je moet reageren kun je hele leuke gesprekken hebben. Als ik voor de zoveelste keer ten huwelijk gevraagd werd vroeg ik gewoon of ze in cheetas wilden betalen, of ik begon het gesprek al met een 'nee, ik wil niet trouwen'. Na wat gelach en regelmatig een 'je bent hier al te lang' kon ik dan prima gesprekken voeren.

Vrijdag ben ik van een kamer verplaatst naar een tent. Leuk om dat ook een keer mee te maken, een beetje jammer dat ik mijn spullen weer moest verplaatsen en dat het nu langer duurde voor ik bij de lodge was. 's Avonds zijn we dit keer maar uitgegaan naar Pub & Grill, dit lag de nieuwe groep wat beter.

Zaterdag ging de nieuwe groep naar het ziplineweekend en bleef ik achter met Aidan van de nieuwe groep die niet meeging. Eigenlijk hebben we de zaterdag en zondag vooral gevuld met veel films en series. De afgelopen weken ben ik eigenlijk nooit in de tvkamer geweest, maar dat heb ik nu dik ingehaald. ;) De rest van de groep kwam zondagmiddag weer thuis en samen met hen ben ik uitgeweest naar een nieuwe plek die ik nog niet kende. Een afgesloten groot grasveld, met een dj die draaide en veel picknicktafels. Niet mijn favoriete plek in Swaziland, maar het was weer eens wat anders en ik heb een leuke avond gehad met de nieuwe groep en wat stafleden van All Out Africa die er ook waren.

Maandag werden we door Sonia (All Out medewerker die buiten werktijd wel eens met wat mensen van onze groep ging eten oid) opgehaald met haar truck. Achterin de truck werden we vervoerd naar Gabels om (alweer) te lunchen. Mijn laatste lunch in Swaziland.. 's Avonds heb ik mijn spullen gepakt en dinsdagochtend was het tijd om gedag te zeggen tegen de nieuwe vrijwilligers, alle medewerkers van de lodge en All Out Africa. Jeetje, wat was dat moeilijk! Ik ben echt verliefd geworden op Swaziland en gehecht geraakt aan de mensen. Toch is het tijd voor wat nieuws, meer nieuwe indrukken.. Morgen is het tijd voor een 10daagse rondreis door Zuid-Afrika, met als eindbestemming Kaapstad. Daarna zal ik nog drie weken vrijwilligerswerk gaan doen in een stadje een half uur van Kaapstad.

Voor nu.. See you later Swaziland, hello South-Africa!