Eerste dag vrijwilligerswerk & ziekenhuisbezoek

Maandag 10 Maart, de eerste dag van mijn vrijwilligerswerk in Swaziland. Van tevoren dacht ik (en de rest van de vrijwilligers uit Nederland die het sociale project zouden gaan doen) dat we in een weeshuis zouden gaan werken. Dit is echter verkeerd neergezet door de organisatie in Nederland. In plaats van het werken in een weeshuis ga ik nu werken op een NCP (Neighbourhood Care Project). Een NCP is een plek waar kinderen gratis heen kunnen gaan voor ze naar de basisschool gaan. De leeftijd ligt tussen de 3 en de 6 jaar. All out Africa heeft 6 NCPs opgezet in de buurt van de lodge waar ik verblijf. Ik ben geplaatst op Mlindazwe NCP. Op dit moment werkt er al een vrijwilliger uit Nederland, Milou. Ze heeft er al 3 weken gewerkt en zal er nog 1 week blijven. Ik ga er nu voor 2 weken werken, dan ga ik een week naar Mozambique om vervolgens nog 2 of 3 weken op Mlindazwe NCP te werken. Naast mij komt er nog een andere nieuwe vrijwilliger mee, Reece uit Engeland. Hij zal in totaal 3 weken blijven.

Elke NCP heeft zijn eigen leerkracht uit Swaziland die er vrijwillig werkt. Af en toe krijgt de leerkracht een kleine bijdrage als er genoeg donaties zijn. Ook zijn er op elke NCP een aantal vrouwen die koken voor de kinderen. De kinderen krijgen elke dag ontbijt (rond half 11) en middageten op de NCP.

Alle vrijwilligers gaan naar de NCPs met een combi, dat is een busje dat in Swaziland rijdt en waar alle locals ook mee reizen. Wij zijn eigenlijk een van de weinige niet-Swazilanders die er ook gebruik van maken. Je betaalt voor 1 rit altijd 4 rand, dat is zo'n 30 cent. Milou heeft me uitgelegd dat onze NCP niet goed bereikbaar is en dat ze de eerste week soms anderhalf uur heeft moeten wachten op een combi. Na die week is er besloten dat we voortaan gebracht worden door medewerkers van All out Africa. Wel moeten we zelf een combi terug nemen.

Maandagochtend stapte ik met Milou, Reece en een hele groep mensen van het bouwproject dat toevallig bij mijn NCP werkt in het busje. Het eerste stukje weg herkende ik, maar na een minuut of 10 kwamen we op een onverharde weg met veel gaten en hobbels. De chauffeur rijdt gelukkig heel langzaam en voorzichtig, maar zelfs dan stuiteren we continu alle kanten op. For sure een 'bumpy ride'. Onderweg zie ik regelmatig kleine huisjes, maar ook veel zelfgemaakte reclameborden voor een 'hair cut' of 'shoe repair'. Opzich niet zo bijzonder, behalve dat die twee op de een of andere manier altijd bij één 'winkel' worden aangeboden. Winkel tussen haakjes, want veel meer dan een aantal planken is het niet. Wel praktisch, je haar laten knippen en daarna je schoenen door dezelfde persoon laten maken.

Terug naar de rit. Na in totaal zo'n 20 minuten kwamen we aan bij een klein grasveldje met 2 gebouwtjes. Een moest een kerk voorstellen en de andere bleek mijn NCP te zijn. Wat een onwijs klein gebouw! De helft van het gebouw dient als opslag en wat er dan nog overblijft is een smal lokaal waar alle kinderen net aan kunnen zitten. Voor elke opdracht waarbij de kinderen aan een tafel moeten zitten, verbouwen we eerst de hele ruimte. Kinderen verplaatsen, tafeltjes neerzetten, stoeltjes neerzetten waar het maar kan.

Naar mijn NCP gaan 19 kinderen.. dit is vrij weinig in vergelijking tot andere NCPs waar soms wel 40/50 kinderen zitten (dan wel met meer leerkrachten).

Op het moment dat ik maandagochtend aan kom, rennen er een stuk of 8 kinderen naar het busje waar we in zitten. De kinderen zijn erg enthousiast en hebben blijkbaar de indruk dat vrijwilligers graag als klimpaal willen functioneren. Ik probeer dit vanaf het begin erg af te houden, als je dit de eerste dag toelaat kom je er nooit meer vanaf. Daarbij ga ik over een aantal weken weer weg en ik wil niet dat de kinderen zich teveel gaan hechten aan me. De kinderen dragen vrijwel allemaal kleding die te groot of te klein is, schoenen die een paar maten te groot zijn.. als ze al schoenen hebben. In het begin erg verwarrend, want de jongens dragen soms meidenkleding en andersom ook. Er zitten veel gaten in de kleding en een aantal kinderen hebben veel wondjes op hun huid.

Op maandag waren er maar 10 kinderen. Dat is ook typisch Swaziland, als het heel hard regent en de wegen moeilijker begaanbaar zijn komen sommige kinderen niet naar school. De kinderen (ook die van 3 of 4!) moeten namelijk zelf de weg naar school lopen zonder ouders/verzorgers en dat kan op regenachtige dagen nogal modderig en glad zijn.

De kinderen spreken siSwati en leren engels op de NCP. De kinderen beginnen 's ochtends een voor een met het voorstellen van zichzelf. "My name is .. , I am a boy, I am 5 years old". Daarna moeten ze een voor een het alfabet opzeggen. De kinderen leren gewoon het deuntje 'a-b-c-etc.- terwijl ze de letters aanwijzen. Soms missen ze een letter tijdens het aanwijzen en zeggen dan gewoon de volgende letter in het alfabet. Ze herkennen de letters niet. Na het opzeggen van de letters begon een werkactiviteit. Milou had kopietjes gemaakt van de volgende letters in het alfabet, de i en de j. De kinderen moesten deze naschrijven en een tekening met de beginletter inkleuren. Het is zo anders dan wat ik gewend ben en ik zie zoveel dingen die anders zouden kunnen. Aan de andere kant.. als ik zie wat ze hebben en nu al doen valt het me op sommige punten best mee. Daarbij gaan de kinderen hierna na een basisschool en alles wat ze hier leren is extra. Na het werkje met de letters ontbijten de kinderen buiten onder een afdakje. Eigenlijk gaat de hele ochtend heel rustig en langzaam en de teacher zegt regelmatig 'wat zullen we nu eens doen'. Soms gebeurt er gewoon een paar minuten niets, niet omdat de leerkracht niets wil doen.. ze weet gewoon niet wat ze moet doen en ze heeft zo weinig materiaal.

Na het ontbijt oefenen de kinderen wat liedjes en opeens roept de teacher 'the combi is coming!' en op dat moment zeggen we de kinderen gedag met een liedje en vertrekken met de combi. De kinderen blijven achter op school tot ze hun middageten hebben gehad. Ik was op dat moment erg verbaasd maar dit is zoals het elke dag zal gaan. Omdat we zo afgelegen zitten hebben we mazzel als er al een combi langskomt en dan moeten we die nemen (meestal tussen half 12 en 12 uur). Na die combi moeten we overstappen op een andere combi en dan zijn we na ongeveer een half uur bij de lodge. Het kan voorkomen dat er geen combi komt en dan moeten we ongeveer een klein half uur lopen over de onverharde weg tot het punt waar we de tweede combi kunnen nemen.

's Middags stond er een ziekenhuisbezoek op het programma. Ik was erg benieuwd, maar ook een klein beetje terughoudend. Aan de ene kant erg nieuwsgierig naar hoe het er hier aan toe zou gaan, aan de andere kant.. wat doen we daar eigenlijk? Bij het ziekenhuis aangekomen heb ik aan onze gids wat vragen gesteld en het bleek dat de mensen daar niet op de hoogte waren gesteld van ons bezoek. Ik voelde me op dat moment echt even een westerling die aapjes ging kijken. Dit gevoel ging tijdens ons bezoek op de kinderafdeling grotendeels weg omdat ik kon zien dat veel kinderen genoten van de aandacht die ze kregen en het speelgoed dat we hadden meegenomen. We moesten na afloop echter al het speelgoed weer meenemen omdat mensen het anders mee naar huis zouden nemen en er geen geld is om wekelijks nieuw speelgoed te kopen. Begrijpelijk, maar het voelde raar. De omstandigheden op de kinderafdeling waren een stuk slechter dan wij gewend zijn in Nederland, totaal niet hygienisch. Ik heb geen foto's gemaakt omdat ik dat niet gepast vond, maar denk maar aan het beeld van meerdere bedjes op een rij, kinderen er in, ouders er naast die aan het eten waren en daarna zonder handen wassen weer aan het verband van hun kind zaten, draden die loshingen aan bedjes, vieze kleren..

Al met al een lange dag met veel nieuwe indrukken, wat een andere wereld.. Op naar morgen! Weer een ochtend op mijn NCP en ' s middags de culturele tour door een dorpje in Swaziland die in de eerste week afgezegd was door de regen. Ik hou jullie op de hoogte!